Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ)

Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ)

Η Διαταραχή στο Φάσμα του Αυτισμού, σχετίζεται με διαταραγμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, επαναλαμβανόμενες και στερεοτυπικές συμπεριφορές ή ενδιαφέροντα και με διαταραχή στο συμβολικό ή φανταστικό παιχνίδι. Συνυπάρχει με ένα μεγάλο ποσοστό διανοητικής καθυστέρησης, διάσπασης προσοχής, παρορμητικότητας και επιθετικότητας. Μεταξύ των παιδιών υπάρχει ετερογένεια, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, με δυνατότητες και δυσκολίες. Όταν το παιδί βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού αλλά είναι λειτουργικό, δηλαδή δεν υπάρχει καθυστέρηση στην γλωσσική ανάπτυξη και η νοημοσύνη του είναι σε αποδεκτά επίπεδα (σε σχέση με το μέσο όρο της ηλικίας του), υπάρχουν θετικά προγνωστικά στοιχεία σε σχέση με την πορεία της Διαταραχής. Όταν τα παιδιά, σύμφωνα με τα προλεγόμενα, διαφοροποιούνται και δεν έχουν ιδιαίτερα διαταραχθεί οι δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης τους, οι προσαρμοστικές τους συμπεριφορές (εκτός της κοινωνικής αλληλεπίδρασης) και περιέργειάς τους για το περιβάλλον, τότε το παιδί χαρακτηρίζεται ως υψηλά λειτουργικό στο Φάσμα – Διαταραχή Asperger. Πιο συχνή είναι η εμφάνιση στα αγόρια. Ενώ η αιτιολογία είναι άγνωστη, θεωρείται πολυπαραγοντική (όπως και σε όλα τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα) με ισχυρό νευρο-αναπτυξιακό παράγοντα που παρουσιάζει φυσιολογικές διαταραχές στο ντοπαμινεργικό και σεροτονινεργικό σύστημα του εγκεφάλου και μαγνητικές τομογραφίες που απεικονίζουν διευρυμένες τις κοιλίες του (εγκεφάλου). Οι έρευνες δείχνουν πως υπάρχει μεγάλη δυσκολία στην ικανότητα αντίληψης των προθέσεων, κινήτρων και πεποιθήσεων των άλλων (μια ικανότητα που ονομάζεται Θεωρία του Νου). Επίσης φαίνεται πως παιδιά με ΔΑΦ εστιάζουν σε λεπτομέρειες, αλλά όχι στην ευρύτερη εικόνα (αυτό αφορά και τις εκφράσεις προσώπου, όπως το να εστιάσει κάποιο παιδί στα φρύδια/μάτια χωρίς να μπορεί να κατανοήσει το ευρύτερο μη-λεκτικό μήνυμα/συναίσθημα). Σοβαρή δυσλειτουργία υπάρχει και στην επίλυση προβλημάτων, που σχετίζεται με τις εκτελεστικές λειτουργίες του μετωπιαίου λοβού. Αυτές μπορεί να αφορούν τον αυτοέλεγχο και την αναστολή μιας συμπεριφοράς, τον σχεδιασμό και την συμπεριφορική ευελιξία και την δυσκολία στην έναρξη και ολοκλήρωση μιας δραστηριότητας. Τέλος, φαίνεται πως υπάρχει δυσκολία αντίληψης κάποιων κοινωνικών κανόνων, αδεξιότητα σε κοινωνικά παιχνίδια και επηρεασμένη αισθητηριακή επεξεργασία (π.χ. θορύβων, αίσθηση στο σώμα/άγγιγμα), πράγμα που μπορεί να γίνει πηγή άγχους και δυσκολίας στην κοινωνική προσαρμογή.

Συνήθως είναι σημαντική η συμβολή των γονέων ώστε το παιδί να μπορεί να κάνει συνδέσεις μεταξύ των αιτιών και των αποτελεσμάτων μιας συμπεριφοράς. Σημαντική επίσης, είναι η λεκτική επικοινωνία και η διαχείριση άγχους και άλλων συναισθηματικών δυσκολιών, που έχουν δευτερογενώς τα παιδιά αυτά. Συχνή είναι και η φαρμακευτική αγωγή, όμως καλό είναι να συνυπάρχει και Ψυχοθεραπευτική υποστήριξη.

Από τα παραπάνω φαίνεται πως και η Ομαδική Ψυχοθεραπεία θα μπορούσε να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη, κυρίως στις κοινωνικές δεξιότητες, στις οποίες αυτή η πληθυσμιακή ομάδα παρουσιάζει κάποια ελλείμματα, για αυτό και θα οργανώνονται συχνά τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε στο 6942056392, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας της ιστοσελίδας ή στείλτε email στο foivoschar@gmail.com.

Βιβλιογραφία

Attwood, T. (2007). The complete guide to Asperger's syndrome. London, England: Jessica Kingsley Publishers.

Stallard, P. (2011). Σκέφτομαι Σωστά - Νιώθω Καλά: Οδηγός του Ειδικού, Μ. Ζαφειροπούλου (επιμ. έκδ). Αθήνα: Τυπωθήτω - Γ. Δάρδανος.

Καλαντζή - Αζίζι, Α., & Σοφιανοπούλου, Α. (2016). Γνωσιακή - συμπεριφοριστική θεραπεία παιδιών και εφήβων: Θεωρία και πράξη. Αθήνα: Εκδόσεις Πεδίο.